Hanefi mezhebi, İslam dünyasında en yaygın olan dört büyük Sünni fıkıh mezhebinden biridir. Kurucusu İmam-ı Azam Ebu Hanife (699-767) olarak bilinir. Mezhep, özellikle akıl yürütmeye ve kıyasa dayalı çözümleriyle tanınır.
Temel Özellikleri:
Kur'an ve Sünnet: Diğer mezhepler gibi Hanefi mezhebi de temel kaynak olarak Kur'an-ı Kerim ve Sünnet'i kabul eder. Ancak, sünnetin yorumlanması ve uygulanması konusunda farklı yaklaşımları vardır.
Kıyas: Hanefi mezhebi, kıyas yöntemini geniş bir şekilde kullanır. Kıyas, Kur'an ve Sünnet'te açıkça belirtilmeyen konularda, benzer hükümlere dayanarak yeni hükümler çıkarma yöntemidir.
İstihsan: Hanefi mezhebinin önemli bir özelliği de istihsan yöntemidir. İstihsan, bir meselede kıyasın gerektirdiği hükümden, daha uygun ve adaletli bir hükme geçmeyi ifade eder.
Örf ve Adet: Hanefi mezhebi, toplumun örf ve adetlerini de dikkate alır. Özellikle ticari ve sosyal konularda, yerel örf ve adetler, İslam'ın temel prensiplerine aykırı olmadığı sürece hükümlere dahil edilebilir.
Kolaylık ve Ruhsat: Hanefi mezhebi, ibadetlerde ve muamelelerde kolaylık ve ruhsat prensibine önem verir. Zorluk ve meşakkati ortadan kaldırmaya yönelik çözümler sunar.
Uygulama Alanı: Hanefi mezhebi, özellikle Türkiye, Balkanlar, Orta Asya, Hindistan, Pakistan, Bangladeş ve Mısır gibi bölgelerde yaygındır.
Usul-u Fıkıh Anlayışı:
Hanefi mezhebi, Usul-u%20Fıkıh alanında kendine özgü bir metodolojiye sahiptir. Bu metodoloji, hüküm çıkarma sürecinde takip edilen prensipleri ve kaynakları belirler.